^*balbut/i ^UV

1.

(x)
Paroli kun malfacilo, kriplige, nedistingeble: ŝi balbutis kelkajn vortojn, kiujn tamen neniu povis kompreni [1]; via voĉo estas tremanta kaj balbuta [2]; multaj el ni posedas nian lingvon ankoraŭ tre malbone kaj malfacile balbutas, anstataŭ paroli frue [3]; la membro de unu nacio humiliĝas antaŭ membro de alia nacio, parolas lian lingvon, hontigante la sian, balbutas kaj ruĝiĝas kaj sentas sin ĝenata antaŭ sia kunparolanto [4]; (figure) ŝi aŭskultis la balbutantan parolon de la oceano [5]; Reĝino sidiĝis perforte sur la genuojn de sia amanto, kaj meze de ploroj balbutis en lia orelo [6]; per balbutantaj lipoj kaj per lingvo fremda Li parolos al ili [7].

2.

(x)
Havi elparolan difekton, pro kiu oni parolas kun haltetoj kaj ripetoj de silaboj: ofte tiu, kiu balbutas parolante, ĉesas balbuti kantante; „n-n-ne,“ li balbutis [8]; mi balbutis, kio malhelpis al mi la daŭrigon de la franclingva lernado [9]. kartavi, lispi

Homo, afekciata de balbutado²: balbutado estas perturbo de la flua parolkapablo, pro neŭrologiaj kaj biologiaj problemoj, […] pro tio, balbutulo ripetas sonojn kaj silabojn, aŭ nevole haltigas ilin [10].