²opozici/o ^PV

1.

Tuto de tiuj homoj, de tiuj grupoj aŭ partioj, kiuj kontraŭas la politikon de registaro, de estraro: en la parlamentoj, la oratoroj de la opozicio, dezirantaj malakceptigi iun projekton de la registaro, parolas dum pluraj tago […] (vd obstrukco) kun la sola celo malhelpi la laboron de la parlamento [1]; la registaro prezentis relative bonan leĝoprojekton de impostado kaj serĉis kompromison kun la opozicio por reformi la leĝan pensi-asekuron [2].

2.

Kontraŭstaro al la politiko de la registaro aŭ al la direktado de partiestraro: la opozicio de la altranguloj, tre forta antaŭ kelke da monatoj, hodiaŭ eksilentis kaj cedis la lokon al senlima humileco ^Far1 ; [ili] disvolvis instinktan opozicion kontraŭ ies persona monopolo [3].

3.

Rekta kontraŭeco, videbla kontrasto de du malsamaj elementoj.

a)

Kontrasto inter du fonemoj pro malsama sona trajto: la opozicio /i-u/ dependas de antaŭeco kaj rondeco [4].

b)

Kontrastiga kunigo de kontraŭsencaj vortoj de sama gramatika rolo: opozicio estas kunigo de vortoj, kiuj laŭ sia kutima signifo estas kontraŭaj unu al la alia: freneze saĝa, terure bela [5]; la kontrasto estas pli forta, pli evidenta ĉe antitezo ol ĉe opozicio [6]. oksimoro

(x)

1.

Agi kiel opozicio: opozicii la principojn, al la principoj de la partio; la ĉefopozicia partio denove komencis efike opozicii, tiel ke sendube gajnas demokratio en la brita parlamento [7].

2.

Kontraŭstari, oponi: en la 80-aj jaroj TEJO estingiĝis kiel fonto de novigaj ideaj impulsoj por la movado […], anstataŭ opozicii la nuna TEJO provizas UEA per laŭtaj postuloj pri mono [8].

Iu kiu opoziciadas, ano de la opozicio: la partidiskutado, kiu nun okazas, klare montras, kiun apogas la opoziciuloj ^Metrop ; la ĉi-sekva konfeso farita en 1936 certagrade senkulpigis la opoziciulojn [9].