^*vet/i

(x)

1.

Interkonsenti pri monsumo aŭ valoraĵo, ĝenerale ambaŭflanke egala, kiun la malpravanto devos pagi al la pravanto: la reĝo vetis kun li je ses berberaj ĉevaloj […], ke Laerto en dekdu renkontiĝoj […] ne venkos pli ol tri fojojn ^Hamlet ; mi vetus cent orajn monerojn, ke tio ne estas vera, respondis la mastro, la ĉasisto akceptis la veton kaj kontraŭmetis sakon kun la sama kvanto da oro [1]; (figure) mi povas veti( (garantii), ke li ne loĝas tie ĉi ^FK ;

2.

Riski sumon en ludo, turniro ks por tia aŭ tia ludanto, en konkurado por tia aŭ tia ĉevalo, gajnonte pluroblon en okazo de ties venko: ni estis tri kaj ni vetis en la totalizatoro tri rublojn, nia ĉevalo venis unua, ni ricevis po tridek tri rubloj, mi ne povas vivi sen vetkuroj ^IKr ; [iuj] vetodonis konsiderindajn sumojn pro gladiatoroj novaj kaj nekonataj, esperante, ke en la okazo de ilia venko ili enpoŝigos grandegajn gajnojn, vetis eĉ la cezaro ^QuV .

Ago veti: ĉe tiu neegala veto mi venkos ^Hamlet ; vi perdos tiun ĉi veton, princo ^Hamlet ; li faris grandan veton pro via kapo ^Hamlet ; la princino koleris, ke simpla eksigita soldato venkis en la veto [2].

1.

Farante veton: ili manĝis, trinkis, kantis, vete batalis aŭ kuris [3]; mi povas proponi vete nur buŝelon da pomoj [4].

2.

Kvazaŭ farante veton; konkure: lia ordono ekkuris, kvazaŭ vete, por alkonduki novan ĉevalon ^QuV ; ĉiuj ĉeestantoj […] kaptis siajn dekstrajn piedojn kaj vete hurladis ^VaK .

Tiu monsumo aŭ valoraĵo, pri kiu oni vetas: nu pokeru, prenante vian edzinon kiel vetaĵon ^KrB ; ili streĉe ludas ludon dunivelan, […] seriozan ĉar, por unu ludanto, ties vetaĵo estus dumviva mallibero ^ChB .