^*mor/o ^UV

Ĝenerala vivmaniero kaj kutima konduto de iu popolo aŭ persono: religiaj moroj [1]; mi edukiĝis en bonaj moroj [2]; ŝi metas al siaj laboristinoj nur unu postulon: nome, ke iliaj moroj estu senmakulaj ^Marta ; konforme al la ĝisnuna moro, mi komencas mian parolon per […] danko al la lando, kiu gastame nin akceptis [3]; Las Casas predikis kontraŭ la moro de fumado, kiun oni heredis de la kolonianoj [4]; fariĝis moro en Izrael, ke ĉiujare la filinoj de Izrael iras priplori la filinon de Jiftaĥ [5]; la naturo ⫽ Konservas sian moron, kion ajn ⫽ La honto dirus [6]; la tradiciaj, la novaj moroj; alia tempo, aliaj moroj; ^PrV novaj sinjoroj ― novaj moroj ^PrV ; leĝo malaperas, moro daŭras ^PrV . konvencio¹, kutimo², tradicio, uzanco

Kiu havas bonajn morojn, kondutas laŭorde: tie knabinoj de bonmoraj familioj vivas sendistinge kun eksaj karceraninoj, publikulinoj, narkotistinoj [7].

Moroj konformaj al la moralo aŭ al la dececo: viaj gepatroj instruis vin pri bona konduto kaj bona moro [8]. bontono

Kiu ne serioze, ne respondece rilatas al homoj laŭ la komunaj moroj: en sia juneco Liu Bang estis facilmora kaj malatentis klerulojn [9].

Senzorga vivado laŭ facilaj moroj, kun eventuala inklino al diboĉo. severmoreco

Aganta skrupule laŭ principoj, sen devojiĝo, sen facilanimeco: timinda, severmora dommastrino [10]; leviĝi de l’ reĝa kasto ĝis la bramana kasto per longa severmora vivo [11].

Vivado laŭ striktaj principoj, atente al devoj prefere ol al plezuroj: ĉe tiaj personoj vidiĝas nur malafabla seriozeco, malkvietaj suspektoj, senkora severmoreco [12]. facilmorecopuritanismo²