^*eĥ/o ^UV

1.

Ripetiĝo pli malpli klara, de sono reflektita ĉe surfaco: kiel valo inter montoj, kiu ne povas silenti, kiam ĝi aŭdas krion, kaj respondas per eĥo [1]; ektondris ie alte, de sub la ĉielo, kvazaŭ eĥo de anĝela ĥoro [2]. resoni.

2.

(figure) Ripetiĝo de diro, opinio, famo: eĥo de longepasintaĵa rememoro ^Marta ; vi estas ja la tuta Karolo, lia eĥo, lia plena portreto [3]! [tiu] longa letero […] montris la plej kortuŝan amemon, kiu trovis en lia koro dolĉan eĥon [4]; sur ŝia bela vizaĝo[…] restis eĥo de la furiozaj travivaĵoj ^Metrop ; ŝin nur de tempo al tempo atingis malproksimaj eĥoj, ke mi vivas kaj estas sekura [5]; granda eĥo en la eŭropa gazetaro [aperis] post la propono [6].

3.

Aperigo sur la ekrano de terminalo de la signobildoj, respondaj al la klavoj premataj de la uzulo. Tio estas la normala reĝimo, kvankam fojfoje, ekz-e kiam la enigaĵo estas pasvorto, ĝi kutime ne eĥiĝas, por ke ĝi restu sekreta.

Kiel eĥo: Kiam venos la printempo? […] ― La printempo! eksonis eĥe de la neĝokovritaj montetoj [7]; eĥe el arbaroj respondis mil da krioj [8]; (figure) ni esperas, ke nia voko ne restos vana, sed ĝi baldaŭ eĥe resonos en ĉiuj anguloj de via lando [9].

Sen aŭdebla resono, sen reago: Falĉistinoj ekkantis kanteton matenan, ⫽ Laŭ pluva tag' sopiran, des pli malserenan, ⫽ Ĉar seneĥe ĝi sonas, nebulon sorbante [10]; mia seneĥe kriita vivo nenie povis sin alkroĉi [11].

(frazaĵo)

Testa frazo entenanta ĉiujn diakritaĵojn kaj vokalojn de Esperanto, ofte uzata por kontroli, ĉu la kromliteroj de Esperanto bone prezentiĝas en koncerna tiparo, en datumtransmeto ktp. ĉiuliteraĵo