^*7a ^PV

La unua litero¹, de la Esperanta alfabeto: A (minuskle a) estas la unua litero de la latina alfabeto, kaj de preskaŭ ĉiuj alfabetoj devenintaj de la latina, inkluzive de la esperanta alfabeto [1]; cetere unu el la kvin vokaloj; kaj uzata i.a. kiel:

a)

(maj.) nomo de la sesa tono de la C-maĵora gamo (440 Hz; absolut-solfeĝa la), konvencie uzata kiel bazo por agordi instrumenton kaj por kunagordi la instrumentojn de orkestro: A bemola [2], diesa;

b)

(maj.) simbolo de argono ĝis 1957: A;

c)

(maj.) simbolo de ampero: A;

d)

(maj.) kodo de normigitaj formatoj de folioj: A4 (297 × 210 mm);

e)

(min.) simbolo de aro: a.

-a (finaĵo)

1.

Latina alfabeto: ni devas lerni legi, kaj ni ne scias ankoraŭ la ABC [3]; ni klasifikis fakan literaturon laŭ aboco [4]; [li] verkis la novajn abocoajn versojn, kiuj kuŝas tie disĵetite [5].

Rim.: Oni kutime akcentas „á-bó-có“ same kiel „ABC“ sur ĉiu silabo. PV kaj la postvenantaj PIV-oj tamen registris ankaŭ apartan radikon „aboc/“ postulanta akcentadon sur la dua silabo.

2.

Alfabetumo: unue aĉetu abocolibron, sed tian, sur kies unua paĝo estas pentrita koko [6]; la malnova abocolibro kuŝis kun la unua paĝo supre kaj ĉi tiu paĝo estas en ĝi la plej grava [7]. aolibro

3.

(figure) Elementa instruo pri iu scio: aboco de fiziko, de sennaciismo. bazo², enkonduko, fundamento³, kompendio

po-signo, heliko